Roberto Gerhard

(1896-1970).

Sardana

In 1929 werd Roberto Gerhard, de eerste Spaanse leerling van Arnold Schönberg, door de Kamermuziekvereniging van Barcelona uitgenodig een concert voor zijn rekening te nemen. Het programma, dat Gerhard niet alleen samenstelde maar ook dirigeerde, vermeldde onder andere zijn 7 Haiku (1922), de Six cançons populars Catalanes (1928), het in vrije twaalftoontechniek geschreven Blaaskwintet (1928) en Twee Sardanas.

Het werd een memorabel concert op 22 december in het Palau de la Música Catalana; het publiek stak zijn verontwaardiging over de moderne versie van de sardana niet onder stoelen of banken en de persreacties waren gemengd. Met verweet Gerhard het wezen van de sardana te hebben aangetast.

Enrich Moterra, een van de minder bekende Spaanse componisten, zegt over de sardana (of cerdana), die al eeuwen wordt beschouwd als de nationale dans van Catalonië: 'De sardana is een dans en een volkslied tegelijkertijd. De sardana is Catalonië'. Hoewel deze rijdans al in de oudheid werd gedanst, is de huidige vorm van betrekkelijk recente datum. De moderne sardana heeft zijn muzikale populariteit te danken aan Josep Ventura (11817-1875). Sinds de opleving van het Catalaans nationalisme is de sardana als groepsdans met begeleiding van een, door één en dezelfde persoon bespeelde fluviol (kleine fluit) en tambori (kleine trom) weer zeer polulair geworden.

Uitvoeringen


ABC Home